<p class="ql-block"> 四月乍到,春光明媚,惠風和暢,無錫太湖黿頭渚等櫻花景區,賞櫻游客人山人海,早早晚晚人頭攢動,我們這七老八十的古稀耄耋老人,雖心向往之,卻望而興嘆!3號下午4點多,我等4位老人從蠡湖家園內西便門掃碼進入江南大學校院內,相互招呼著去牡丹園尋趣賞花。“ 篤學尚行,止于至善 ”的學子們,匆匆打卡,絡繹不絕,相互切磋,生機勃發!我等亦步亦趨,興致勃勃,慢慢的轉悠著品賞那各色與櫻花爭艷的牡丹仙子……</p> <p class="ql-block"><span style="font-size:18px;"> *(注:這張黿頭渚景區航拍圖選之網絡)</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>?櫻花的起源及歷史追溯</b></p><p class="ql-block"> 只要一說櫻花,不少人都說是日本的。其實櫻花起源于中國。你若不信,且看日本權威著作《櫻大鑒》中記載:櫻花,原產于喜馬拉雅山脈周邊,逐漸傳入中國西南地區以及長江流域, <span style="font-size:18px;">距今已有2000多年的栽培歷史。 </span>全世界約40種櫻花類植物野生種祖先中,原產于中國的有33種,其他的則是通過園藝雜交所衍生得到的品種。天長日久,中國櫻花逐步流入周邊臺灣島、朝鮮半島、日本列島,亦隨絲綢之路商隊流向歐美等處。</p><p class="ql-block"> 我國在秦漢時期,宮廷皇族就已種植櫻花;到了唐宋朝時期,已廣泛栽種櫻花。那時“萬國來朝”,尤其是日本朝拜者仰慕中華文化之璀璨、隨同中醫、建筑、服飾、茶道、劍道和櫻花植物等等,先后被日本遣唐使陸續帶回了東瀛。<span style="font-size:18px;">日本栽種櫻花才千余年歷史,比中國要晚一千余年。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;"> 只不過日本人后來嫁接、培育了不少新品種,并大面積栽植,以商業、交流模式向外傳播;1972年田中角榮首相為與我國建交,示好性贈送北京900棵櫻花,1973年運抵后絕大部分栽植于玉淵潭公園,初步形成了櫻花景觀帶。1987年日本又贈送無錫黿頭渚景區櫻花1500株。加之武漢1938年被日軍占領時,日軍于39年在武漢大學栽種了28株日本櫻花,后在東湖又栽植了不少櫻花;1973年周恩來總理又將20株日本櫻花贈送武漢大學。從此之后,北京無錫武漢園林師們,又以中國櫻花根為砧木,嫁接日櫻枝條,形成萬千雜交品種,加之又從江浙引入的櫻花,逐步成為櫻花花海景觀帶。近二十幾年來,大眾化旅游業興起,冬末春初,櫻花次第綻放,觀者如云,不少人口誤相傳,將櫻花統統簡稱為日本櫻花了。</span></p> <p class="ql-block"> 江南大學校院內這時節盛開的是晚櫻,道路旁及很多區域處內都能看到八重櫻,偶爾可以看到松月櫻。我也湊熱鬧打卡,隨手拍了幾張花照,輔以古詩詞,想著獨樂樂不如眾樂樂,在這里分享給大家閑品,以示我國櫻花栽培歷史及賞花文化之悠久。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 南北朝 王僧達</p><p class="ql-block"><b> </b></p><p class="ql-block"><b> 初櫻動時艷,擅藻灼輝芳。</b></p><p class="ql-block"><b> 緗葉未開芷,紅葩已發光。</b></p><p class="ql-block"> </p><p class="ql-block"> 這首詩以極簡之筆勾勒櫻花初綻的驚艷瞬間。首句"初櫻動時艷" 5字,將靜態花姿化為動態風韻,一個 "動" 字,賦予櫻花以生命張力。"擅藻灼輝芳" 巧用擬人,以 "藻" 喻花,既顯櫻花繁密如織錦,又以"灼輝"極言其明艷照人,光色流轉間盡顯春神潑墨的靈韻。后兩句"緗葉未開芷,紅葩已發光",在青黃未褪的嫩葉與灼灼紅葩的對比中,既暗合早春物候,又以"發光"二字收束,將視覺美感推向通感境界,讓讀者仿佛看見櫻花在晨曦中流轉著珠光般的瑩潤。</p><p class="ql-block"> 全詩四句,層層遞進,以光影為筆,以色彩為墨,在方寸間繪就一幅生動的櫻花破曉圖。</p> <p class="ql-block"> </p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 和樂天宴李周美中丞</b></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 宅池上賞櫻桃花</b></p><p class="ql-block"> 唐代 劉禹錫</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 櫻桃千萬枝,照耀如雪天。王孫宴其下,隔水疑神仙。宿露發清香,初陽動暄妍。妖姬滿髻插,酒客折枝傳。同此賞芳月,幾人有華筵。杯行勿遽辭,好醉逸三年。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 這首詩以雪喻櫻,寫盡櫻桃花的繁盛與宴會之歡。"櫻桃千萬枝,照耀如雪天"開篇即展現櫻桃花海如白雪覆蓋的震撼景象,既顯花量之繁,又暗含花色之潔。"王孫宴其下,隔水疑神仙"將賞花人置于仙境般的場景中,隔水相望,更顯花光之迷離。后四句通過"宿露發清香""妖姬滿髻插"等細節,從嗅覺、視覺多角度渲染花之嬌美與宴飲之樂。尾聯"杯行勿遽辭,好醉逸三年"以勸酒之語收束,將賞花之歡推向酣暢淋漓之境,既顯詩人豪邁,又暗含對美好時光的珍視。全詩以櫻為媒,將自然之美與宴飲之樂完美融合。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 無題四首 </b><span style="font-size:18px;">(之一)</span></p><p class="ql-block"> 唐代 李商隱</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 何處哀箏隨急管,櫻花永巷垂楊岸。東家老女嫁不售,白日當天三月半。溧陽公主年十四,清明暖后同墻看。歸來展轉到五更,梁間燕子聞長嘆。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 此詩借櫻花寫盡深閨女子的命運沉浮。"何處哀箏隨急管,櫻花永巷垂楊岸"開篇即以哀箏急管、櫻花垂楊渲染出春日深巷的凄清氛圍,為全詩定下幽婉基調。詩人以"東家老女嫁不售"與"溧陽公主年十四"形成命運對照:老女滯留深閨,空對櫻花空自憐;公主年少得志,清明踏青盡顯尊貴。尾聯"歸來展轉到五更,梁間燕子聞長嘆"以夜不能寐、梁燕聞嘆收束,將女子韶華易逝的焦慮與燕子春去的自然規律疊合,在櫻花紛揚中織就一張命運之網。</p><p class="ql-block"> 全詩借櫻起興,以樂景寫哀情,在春櫻與深閨的對照中,迸發出對人生際遇的深沉喟嘆。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 春 風</b></p><p class="ql-block"> 唐 白居易</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 春風先發苑中梅,</b></p><p class="ql-block"><b> 櫻杏桃梨次第開。</b></p><p class="ql-block"><b> 薺花榆莢深村里,</b></p><p class="ql-block"><b> 亦道春風為我來。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 春風先吹開了京城花園中的早梅,繼而讓櫻杏桃李也競相綻放,令人感到生機盎然。</p><p class="ql-block"> 春的來臨同樣也給鄉村送去了歡笑,春風拂過,田野里開放的薺花榆英歡呼雀躍,欣喜地稱道:“春風為我而來!”</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 酬韓侍郎、張博士</b></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 雨后游曲江見寄</b></p><p class="ql-block"> 唐代 白居易</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 小園新種紅櫻樹,</b></p><p class="ql-block"><b> 閑繞花枝便當游。</b></p><p class="ql-block"><b> 何必更隨鞍馬隊,</b></p><p class="ql-block"><b> 沖泥蹋雨曲江頭。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 友人去曲江游玩,白居易卻看到園中的紅櫻開了,說,我繞著這花枝便當游玩了。何必像你們一樣,跟著馬車出游,冒著雨,踩著泥水游玩曲江呢?</p><p class="ql-block"> 只要有閑心,園子里的櫻花樹,亦可當作一游。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 《櫻花春韻》</b></p><p class="ql-block"> 唐代 林悅</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 春日風和綻綺花,</b></p><p class="ql-block"><b> 櫻花似雪映朝霞。</b></p><p class="ql-block"><b> 蜂忙蝶舞尋香處,</b></p><p class="ql-block"><b> 童鬧人歡笑語嘩。</b></p><p class="ql-block"><b> 曲徑通幽芳影密,</b></p><p class="ql-block"><b> 層林疊翠秀枝斜。</b></p><p class="ql-block"><b> 今朝共賞情無限,</b></p><p class="ql-block"><b> 莫待春歸嘆歲華。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 春日里風和日麗,櫻花似雪般絢爛綻放,在朝霞的映照下光彩奪目。櫻花叢中,蜜蜂忙碌、蝴蝶飛舞,孩子們嬉笑打鬧,大人們歡聲笑語,熱鬧非凡。曲折的小徑通向幽靜之處,沿途櫻花繁茂,花影重重,與翠綠的樹林相映成趣。在這美好的時刻一同欣賞櫻花,心中充滿了喜悅之情,珍惜這美好的春光,不要等到春天逝去才感嘆歲月的流逝。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 早 發 定 山</b></p><p class="ql-block"> 南朝 沈約</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 夙齡愛遠壑,晚蒞見奇山。</b></p><p class="ql-block"><b> 標峰彩虹外,置嶺白云間。</b></p><p class="ql-block"><b> 傾壁忽斜豎,絕頂復孤圓。</b></p><p class="ql-block"><b> 歸海流漫漫,出浦水濺濺。</b></p><p class="ql-block"><b> 野棠開未落,山櫻發欲然。</b></p><p class="ql-block"><b> 忘歸屬蘭杜,懷祿寄芳荃。</b></p><p class="ql-block"><b> 眷言采三秀,徘徊望九仙。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 春風滋養萬物,連那深谷中的花草也同被春澤。</p><p class="ql-block"> 君不見,在遠方的深谷里,野海棠花開得正繁,山櫻怒放丹紅如火。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 春 光 好</b></p><p class="ql-block"> 五代 歐陽炯</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 花滴露,柳搖煙,艷陽天。</b></p><p class="ql-block"><b>雨霽山櫻紅欲爛,谷鶯遷。</b></p><p class="ql-block"><b> 飲處交飛玉斝,游時倒把金鞭。風飐九衢榆葉動,簇青錢。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 歐陽炯對春天的感受很深切,花兒鮮艷似滴水,柳搖起像煙霧一般,艷陽高照,山櫻紅艷欲滴,像要爛掉一樣。</p><p class="ql-block"> 這樣的春天,實在是絢爛。</p> <p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 謝 新 恩</b></p><p class="ql-block"> 南唐 李煜</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 櫻花落盡階前月,象床愁倚薰籠。遠似去年今日,恨還同。</b></p><p class="ql-block"><b> 雙鬟不整云憔悴,淚沾紅抹胸。何處相思苦?紗窗醉夢中。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 在李煜的筆下,櫻花適合營造浪漫的情境。</p><p class="ql-block"> 滿樹櫻花無聲地飄落在灑滿月光酌石階前,花盡春去,獨坐象床,愁倚熏籠,他心事重重。思緒飛向去年的今天,恨意依舊。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 山 櫻 </b></p><p class="ql-block"> 宋代 王安石</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 山櫻抱石蔭松枝,</b></p><p class="ql-block"><b> 比并余花發最遲。</b></p><p class="ql-block"><b> 賴有春風嫌寂寞,</b></p><p class="ql-block"><b> 吹香渡水報人知。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 此詩以擬人手法賦予櫻花孤高品格。"山櫻抱石蔭松枝"一句,寫其生長環境之奇絕,抱石而生,與松為鄰,盡顯堅韌孤傲。"比并余花發最遲"則對比其他春花,突出其遲發而艷的特性,暗合詩人"晚成"自喻。后兩句"賴有春風嫌寂寞,吹香渡水報人知",將春風擬人化,春風因惜櫻之才美,特攜其香越水報人,既解櫻花寂寥,又彰其芳名遠播。</p><p class="ql-block"> 全詩托物言志,借山櫻自況,在孤寂中堅守,終得春風知音,展現詩人孤高自許又渴望賞識的復雜心境。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 入 村</b></p><p class="ql-block"> 宋代 方岳</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 山深未必得春遲,</b></p><p class="ql-block"><b> 處處山櫻花壓枝。</b></p><p class="ql-block"><b> 桃李不言隨雨意,</b></p><p class="ql-block"><b> 亦知終是有晴時。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 在深山中,春天一樣不會遲到,你看,那山櫻花開遍山頭。下雨了,桃李從不言語,而是隨雨而行,因為它們知道,終有晴的時候。</p><p class="ql-block"> 人生風雨挫折時,愿君知曉,這也會過去。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 春日懷長安故人</b></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;"> 明代 碩篽</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 美人遙憶鳳城西,</b></p><p class="ql-block"><b> 芳草年年路欲迷。</b></p><p class="ql-block"><b> 今日出門春已半,</b></p><p class="ql-block"><b> 櫻花如霰曉鶯啼。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 作者通過春天的景物與美人的思念相結合,展現了詩人對過去美好時光的懷念以及對遠方故人的無盡思念。詩中運用了豐富的意象和細膩的情感描繪,使讀者能夠感受到詩人內心的情感波動和對逝去時光的無限感慨。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 櫻 花 </b></p><p class="ql-block"> 清代 鄭孝胥</p><p class="ql-block"> </p><p class="ql-block"><b> 朝日滿園春過半,絕艷為云云欲散。徘徊已倦更淹留,醉夢雖酣難把玩。微紅漸褪旋成暈,淺碧獨傾尤有韻。一年能得幾日看,卻對半開愁爛漫。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 此詩以哲思筆觸寫櫻花之凋零。"朝日滿園春過半"一句,既點明時令,又以"滿園"暗喻盛極,為后文轉折埋下伏筆。"絕艷為云云欲散"以云喻櫻,寫其繁盛時如云霞蔽日,轉瞬又似云開霧散,暗含人生聚散無常之嘆。中間四句"徘徊已倦更淹留,醉夢雖酣難把玩。微紅漸褪旋成暈,淺碧獨傾尤有韻",通過"徘徊""醉夢"等詞,寫賞花人欲留春色而不得的無奈,而"微紅""淺碧"則細膩捕捉櫻花褪色之韻,將凋零升華為另一種美學境界。尾聯"一年能得幾日看,卻對半開愁爛漫"以問作結,既嘆花期苦短,又隱現對生命盛衰的深刻體悟,全詩在哀婉中透出理趣。</p> <p class="ql-block"> </p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 春 日 偶 成</b></p><p class="ql-block"> 周恩來</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 櫻花紅陌上,楊柳綠池邊。</b></p><p class="ql-block"><b> 燕子聲聲里,相思又一年。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 那小路上的櫻花,開得正好。池邊的楊柳,帶著池水都變綠了。燕子一陣陣叫著飛過,相思又過了一年。</p><p class="ql-block"> “相思又一年”,頗有時光流逝的惋惜之感,我們真要好好珍惜春天,珍惜我們身邊的人。</p> <p class="ql-block"><span style="font-size:18px;"> 聽說校園內牡丹花開了,老眼昏花的我們頓時有了眼神,興沖沖來到了牡丹園。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;"> 一說起牡丹,就是半部華夏文明史。牡丹開處,便是泱泱中國最瑰麗的詩篇!</span></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> </b></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 牡丹歷史溯源</b></p><p class="ql-block"> 牡丹的歷史溯源可以追溯到《詩經》時期,約3000年前,當時牡丹首次被引入詩歌。秦漢時期,牡丹以藥用植物的身份被記入《神農本草經》,標志著其已經進入藥物學領域。東晉時期,牡丹的形象開始出現在顧愷之的名畫《洛神賦》中,表明其已經進入藝術領域,成為觀賞對象。南北朝時期,北齊楊子華開始畫牡丹,進一步證明了其在藝術領域的地位。隋朝時期,隋煬帝在洛陽開辟了周長二百里的西苑,這是牡丹首次被人工栽培并進入皇家園林的記錄。到了唐朝,牡丹的栽培開始繁盛起來,并成為國運昌隆的標志。宋朝歐陽修的《洛陽牡丹記》、明朝薛鳳翔的《牡丹八書》和清朝余扶伯的《曹州牡丹譜》等專著問世,進一步豐富了牡丹的文化內涵。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 賞 牡 丹</b></p><p class="ql-block"> 唐·劉禹錫</p><p class="ql-block"> </p><p class="ql-block"><b> 庭前芍藥妖無格,</b></p><p class="ql-block"><b> 池上芙蕖凈少情。</b></p><p class="ql-block"><b> 唯有牡丹真國色,</b></p><p class="ql-block"><b> 花開時節動京城。</b></p><p class="ql-block"> </p><p class="ql-block"> 詩人以芍藥、芙蕖襯托牡丹, “ 唯有 ” 強調其 “真國色”,花開轟動京城,贊頌牡丹的高貴艷麗。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 清平調 · 其一</b></p><p class="ql-block"> 唐 · 李 白</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 云想衣裳花想容,</b></p><p class="ql-block"><b> 春風拂檻露華濃。</b></p><p class="ql-block"><b> 若非群玉山頭見,</b></p><p class="ql-block"><b> 會向瑤臺月下逢。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 以云霞喻貴妃霓裳,借帶露牡丹暗指美人容顏。將人間富貴花與仙境意象交織,開創了以花喻人的新范式,展現盛唐特有的浪漫主義情懷。</p> <p class="ql-block">*</p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 清平調·(其三)</b></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 名花傾國兩相歡</b></p><p class="ql-block"> 唐 ? 李 白</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 名花傾國兩相歡,</b></p><p class="ql-block"><b> 常得君王帶笑看。</b></p><p class="ql-block"><b> 解釋春風無限恨,</b></p><p class="ql-block"><b> 沈香亭北倚闌干。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 唐玄宗天寶二年天寶三年(公元744年)春天的一日,唐明皇與楊貴妃在沉香亭觀賞牡丹,因命李白作新樂章,李白奉旨作了三首,這是其中一首。</p><p class="ql-block"> 這首詩把牡丹和楊貴妃與君王糅合,融為一體。全詩構思精巧,辭藻艷麗,描繪出人花交映,“傾國” 美人,當然指楊妃,春風兩字即君王之代詞,這一句,把牡丹美人動人的姿色寫得情趣盎然,君王既帶笑,當然無恨,煩惱都為之消釋了。末句點明玄宗楊妃賞花地點──“沉香亭北”。花在闌外,人倚闌干,十分優雅風流。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 牡 丹</b></p><p class="ql-block"> 唐·皮日休</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 落盡殘紅始吐芳,</b></p><p class="ql-block"><b> 佳名喚作百花王。</b></p><p class="ql-block"><b> 競夸天下無雙艷,</b></p><p class="ql-block"><b> 獨立人間第一香。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 詩人稱牡丹為 “百花王”,在百花凋零時綻放,獨顯雍容大氣,舉世無雙。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 牡 丹 花</b></p><p class="ql-block"> 唐 · 羅 隱</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 似共東風別有因,</b></p><p class="ql-block"><b> 絳羅高卷不勝春。</b></p><p class="ql-block"><b> 若教解語應傾國,</b></p><p class="ql-block"><b> 任是無情亦動人。</b></p><p class="ql-block"><b> 芍藥與君為近侍,</b></p><p class="ql-block"><b> 芙蓉何處避芳塵。</b></p><p class="ql-block"><b> 可憐韓令功成后,</b></p><p class="ql-block"><b> 辜負秾華過此身。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 羅隱眼中的牡丹,受東風眷顧,端莊美麗,即使無情也動人,是群芳之冠,引世人為之傾倒。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 牡 丹</b></p><p class="ql-block"> 唐·徐凝</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 何人不愛牡丹花,</b></p><p class="ql-block"><b> 占斷城中好物華。</b></p><p class="ql-block"><b> 疑是洛川神女作,</b></p><p class="ql-block"><b> 千嬌萬態破朝霞。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 作者將牡丹比作洛川神女,說其占盡城中美景,千嬌百媚勝朝霞,足見喜愛贊賞。</p> <p class="ql-block">*</p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 惜 牡 丹 花</b></p><p class="ql-block"> 唐 · 白居易</p><p class="ql-block"> </p><p class="ql-block"><b> 惆悵階前紅牡丹,</b></p><p class="ql-block"><b> 晚來唯有兩枝殘。</b></p><p class="ql-block"><b> 明朝風起應吹盡,</b></p><p class="ql-block"><b> 夜惜衰紅把火看。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 詩人借夜晚秉燭賞花,由鮮花盛開想到紅衰香褪,表現出對牡丹的無限憐惜和對時光流逝的感慨。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 再看光福寺牡丹</b></p><p class="ql-block"> 五代 · 劉 兼</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 去年曾看牡丹花,</b></p><p class="ql-block"><b> 蛺蝶迎人傍彩霞。</b></p><p class="ql-block"><b> 今日再游光福寺,</b></p><p class="ql-block"><b> 春風吹我入仙家。</b></p><p class="ql-block"><b> 當筵芬馥歌唇動,</b></p><p class="ql-block"><b> 倚檻妖羞醉眼斜。</b></p><p class="ql-block"><b> 來歲未朝金闕去,</b></p><p class="ql-block"><b> 依前和露載歸衙。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 首聯今昔對比,制造時空縱深感,"蛺蝶迎人"與"春風入仙"構成世俗與超驗的雙重鏡像;頷聯工筆描摹聲色,歌唇暗合"國色天香",醉眼遙應"沉香亭北";尾聯金闕歸露之想,既存臺閣應制痕跡,又透露出士人"大隱于朝"的理想,在富貴氣象中隱隱透出末世蒼涼。</p> <p class="ql-block">*</p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 詠 牡 丹</b></p><p class="ql-block"> 宋 ? 陳與義</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 一自胡塵入漢關,</b></p><p class="ql-block"><b> 十年伊洛路漫漫。</b></p><p class="ql-block"><b> 青墩溪畔龍鐘客,</b></p><p class="ql-block"><b> 獨立東風看牡丹。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 在國家淪陷、漂泊十年的背景下,詩人借牡丹抒發對故鄉的思念和對國家命運的憂思。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 吉祥寺花將落 </b></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 而陳述古期不至</b></p><p class="ql-block"> 宋 .蘇軾</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 今歲東風巧剪裁,</b></p><p class="ql-block"><b> 含情只待使君來。</b></p><p class="ql-block"><b> 對花無語花應恨,</b></p><p class="ql-block"><b> 直恐明年花不開。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 此首以禪理入詩。首句"東風剪裁"化用賀知章詠柳,卻暗藏無常觀;"含情待君"擬花如怨女,與后文"花應恨"形成情感閉環;末句陡轉恐花不開,實則隱喻政壇知己難逢。二十八字間完成"待-怨-恐"三重心理折疊,以牡丹盛衰喻人世聚散,深得司空圖"不著一字,盡得風流"之旨。</p> <p class="ql-block">*</p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 《牡 丹》</b></p><p class="ql-block"> 唐 · 王轂</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 牡丹妖艷亂人心,</b></p><p class="ql-block"><b> 一國如狂不惜金。</b></p><p class="ql-block"><b> 曷若東園桃與李,</b></p><p class="ql-block"><b> 果成無語自垂陰。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 牡丹的雍容明艷令人迷醉,花期一到,賞花之風風靡全城。詩人開篇就譏諷世人癡迷牡丹的妖艷花色,華而不實,不如桃李默默結果更為實際。</p> <p class="ql-block">*</p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 《 牡 丹 》</b></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;"> 宋 ? 宋徽宗</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 異品殊葩共翠柯,</b></p><p class="ql-block"><b> 嫩紅拂拂醉金荷。</b></p><p class="ql-block"><b> 春羅幾疊敷丹陛,</b></p><p class="ql-block"><b> 云縷重縈浴絳河。</b></p><p class="ql-block"><b> 玉鑒和鳴鸞對舞,</b></p><p class="ql-block"><b> 寶枝連理錦成窠。</b></p><p class="ql-block"><b> 東君造化勝前歲,</b></p><p class="ql-block"><b> 吟繞清香故琢磨。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 這里宋徽宗所賞之花,應該為牡丹“二喬”,二喬是一枝之上有兩種顏色的牡丹,有的是粉色、紫色參差,有的是白色、粉色相對,宋徽宗所欣賞的是兩種不同顏色的牡丹。從宋代冊頁《牡丹》和宋徽宗的《牡丹》詩,宋代宮廷雅麗精致的審美可見一斑。 </p><p class="ql-block"> 二喬牡丹在唐代皇宮之中已經培育出來,皇室尤為鐘愛。</p> <p class="ql-block">*</p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 玉樓春 題上林后亭</b></p><p class="ql-block"> 宋.歐陽修</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 常憶洛陽風景媚,</b></p><p class="ql-block"><b> 煙暖風和添酒味。</b></p><p class="ql-block"><b> 鶯啼宴席似留人,</b></p><p class="ql-block"><b> 花出墻頭如有意。</b></p><p class="ql-block"><b> 別來已隔千山翠,</b></p><p class="ql-block"><b> 望斷危樓斜日墜。</b></p><p class="ql-block"><b> 關心只為牡丹紅,</b></p><p class="ql-block"><b> 一片春愁來夢里。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 此詞以洛陽牡丹為起點,構建時空錯位的抒情結構。"煙暖風和添酒味"打通味覺與觸覺,將盛世歡宴釀成醇酒;" 花出墻頭如有意" 擬人化牡丹為舊友,暗合元稹"多情花鳥不肯放"之思。下闋"千山翠"與"斜日墜"形成青赤對沖,末句"春愁來夢里"借弗洛伊德潛意識理論,揭示牡丹已成超越之賞物。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 牡 丹</b></p><p class="ql-block"> 宋 · 陳與義</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 一自胡塵入漢關,</b></p><p class="ql-block"><b> 十年伊洛路漫漫。</b></p><p class="ql-block"><b> 青墩溪畔龍鐘客,</b></p><p class="ql-block"><b> 獨立東風看牡丹。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 借牡丹寄寓故國之思。胡塵漢關的滄桑巨變中,"龍鐘客"獨對牡丹,將個人命運與家國興亡熔鑄于花影東風。</p> <p class="ql-block">*</p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 《 洛陽春吟 》</b></p><p class="ql-block"> 宋 · 邵雍</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 洛陽人慣見奇葩,</b></p><p class="ql-block"><b> 桃李花開未當花。</b></p><p class="ql-block"><b> 須是牡丹花盛發,</b></p><p class="ql-block"><b> 滿城方始樂無涯。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 以桃李反襯牡丹傾城之盛,可見洛陽獨崇牡丹之風尚,末句“滿城樂無涯”既贊其國色動京華,亦是對浮世趨奢的冷觀,平中見峭。</p><p class="ql-block"> 從盛唐到明清,詩人以筆墨為露,滋養出牡丹不朽的靈魂它不僅是“百花之王”,更是中華文化中一抹濃墨重彩的印記!</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 慶 清 朝</b></p><p class="ql-block"> 宋 ? 李清照</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 禁崛低張,彤欄巧護,就中獨占殘春。容華淡佇,綽約俱見天真。待得群花過后,一番風露曉妝新。妖嬈態,妒風笑月,長劈東君。東城邊,南陌上,正日烘池館,競走香輪。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 綺筵散日,誰人可繼芳塵?更好明光宮殿,幾枝先近日邊勻。金尊倒,拚了盡燭,不管黃昏。 </b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 這首詞雖不像她后期那些飽含家國之思與身世之悲的作品那般廣為人知,卻以獨特的筆觸,展現出別樣的春日盛景與細膩情思,讀來令人沉醉。</p><p class="ql-block"> 詞開篇 "禁幄低張,彤欄巧護,就中獨占殘春",描繪出皇家御苑中牡丹在暮春時節的尊榮之態。</p><p class="ql-block"> " 容華淡佇,綽約俱見天真",詞人筆鋒一轉,從牡丹的外在環境深入到其內在神韻。牡丹的容顏淡雅,姿態柔美,盡顯天然純真。這不僅是對牡丹的贊美,更像是李清照對一種自然、本真之美的推崇。在她的眼中,真正的美不應是矯揉造作的,而是如同這牡丹一般,由內而外散發著質樸與純真。</p><p class="ql-block"> 李清照此詞約作于宋徽宗建中靖國元年(1101年),時年18歲,正值與趙明誠新婚燕爾之際。其父李格非時任禮部員外郎,公公趙挺之任吏部侍郎,兩家皆居汴京,詞人得以出入權貴社交圈,親見宮廷牡丹的奢華賞玩場景。北宋時期,牡丹被尊為“國色天香”,文人雅士常以牡丹象征盛世氣象,李清照此詞正是這一文化潮流的產物。她用文字為我們留下了一段北宋末年春日里的珍貴記憶。</p> <p class="ql-block">*</p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 水龍吟 ? 同張大經御史</b></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 賦牡丹</b></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;"> 元 · 劉敏中</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 春風一尺紅云,粉蕤金粟重重起。天香國色,宜教占斷,人間富貴。最喜風流,妝臺卯酒,欲醒還醉。算年年歲歲,花開依舊,問當日、人何似。</b></p><p class="ql-block"><b> 休說花開花謝,怕傷他、老來情味。依稀病眼,故應猶識,舊家姚魏。無語相看,一杯獨酌,幽懷如水。料多情、笑我蒼顏白發,向風塵底。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 該詞以牡丹為載體,融合了對自然之美的贊頌與人生感慨,展現了元代詞人獨特的審美意趣與情感深度。</p><p class="ql-block"> 上片以“春風一尺紅云,粉蕤金粟重重起”開篇,以“紅云”“金粟”等意象勾勒出牡丹盛放的絢麗畫卷,暗喻其“天香國色”的尊貴地位。詞人更直言“宜教占斷,人間富貴”,將牡丹與世俗的榮華富貴直接關聯,凸顯其冠絕群芳的姿態。</p><p class="ql-block"> 下片筆鋒一轉,以 “休說花開花謝,怕傷它、老來情味” 表達對牡丹凋零的憐惜,實則寄寓對時光流逝的感慨。而 “依稀病眼,故應猶識,舊家姚魏” 則通過追憶名貴牡丹品種,暗含對往昔盛世或故人的懷念。結尾 “料多情、笑我蒼顏白發,向風塵底” 更將個人身世之嘆融入花語,形成物我交融的意境。</p><p class="ql-block"> 全詞通過 “花開依舊” 與 “人何似” “蒼顏白發” 的對比,強化了自然永恒與人生短暫的哲思。而“無語相看,一杯獨酌”等擬人化描寫,則賦予牡丹以人格化的情感,使其成為詞人傾訴幽懷的載體。這種虛實相生的手法,使牡丹超越了單純的自然意象,成為承載歷史、現實與情感的多重符號。</p><p class="ql-block"> 此詞雖為應和之作,卻以牡丹為媒介,將詠物、懷古與抒懷融為一體,體現了元代詞人于傳統題材中開拓新境的創作智慧。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 牡 丹</b></p><p class="ql-block"> 明 · 俞大猷</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 閑花眼底千千種,</b></p><p class="ql-block"><b> 此種人間擅最奇。</b></p><p class="ql-block"><b> 國色天香人詠盡,</b></p><p class="ql-block"><b> 丹心獨抱更誰知。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 在千花競艷中凸顯牡丹奇絕,"丹心獨抱" 賦予其忠貞品格。反問作結,將物理特性升華為精神象征,寄寓詩人赤誠情懷。</p> <p class="ql-block">*</p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 牡 丹 </b></p><p class="ql-block"> 清朝 ? 劉灝 </p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 何人不愛牡丹花,</b></p><p class="ql-block"><b> 占斷城中好物華。 </b></p><p class="ql-block"><b> 疑是洛川神女作,</b></p><p class="ql-block"><b> 千嬌萬態破朝霞。 </b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 有誰不喜歡牡丹花呢,只有它獨占著那種光華,讓其他的美景失去了的色彩,仿佛是洛川女神的神來之作,千嬌百態勝過朝霞!</p> <p class="ql-block">*</p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 園景十二詠 其八</b></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 牡丹臺</b></p><p class="ql-block"> 清 ? 雍正</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b> 疊云層石秀,曲水繞臺斜。</b></p><p class="ql-block"><b> 天下無雙品,人間第一花。</b></p><p class="ql-block"><b> 艷宜金谷賞,名重洛陽夸。</b></p><p class="ql-block"><b> 國色誰堪并,仙裳錦作霞。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 這首詩以牡丹臺為背景,通過精美的詞句和生動的意象,展現了一幅牡丹盛開、富麗堂皇的畫面,體現了詩人對牡丹這一“花中之王” 的極高贊譽和深厚情感。</p><p class="ql-block"> 首句“疊云層石秀,曲水繞臺斜”,以疊云層石和曲水繞臺為開篇,描繪了牡丹臺周圍的自然環境。層石堆疊,如云般秀麗;曲水環繞,使臺子顯得更加斜倚而富有韻味。這樣的描寫,不僅展現了牡丹臺的地理位置和自然景觀,也為牡丹鋪墊了華麗的背景。</p><p class="ql-block"> 頷聯 “天下無雙品,人間第一花”,直接點明了牡丹的尊貴地位。天下無雙的品格,人間第一的美譽,這樣的贊譽無疑將牡丹推向了花卉的巔峰。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 聽武則天和牡丹故事</b></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> 賞唐宋詩詞里的牡丹</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 在一個隆冬大雪飄舞的日子,武則天在長安游后苑時,曾命百花同時開放,以助她的酒興。下旨曰:“明早游上苑,火速報春知,花須連夜發,莫待曉風吹。”誰都知道,各種花不僅開花的季節不同,就是開花的時刻也不一致。紫羅蘭在春天盛開,玫瑰花在夏天怒放,菊花爭艷在深秋,梅花斗俏在嚴冬;薔薇、芍藥開在早上,夜來香、曇花開在夜間。所以,要使百花服從人的意志,在同一時刻一齊開放,是難以辦到的。</p><p class="ql-block"> 但是百花懾于武后的權勢,都違時開放了,唯牡丹仍干枝枯葉,傲然挺立。武后大怒,便把牡丹貶出長安。牡丹被貶后,立即昂首怒放,花繁色艷,錦繡成堆。這更氣壞了武后,下令用火燒死牡丹,不料,牡丹經火一燒,反而開的更是紅若煙云、亭亭玉立,十分壯觀。表現了牡丹不畏權勢、英勇不屈的性格。</p> <p class="ql-block"><b style="font-size:20px;"> *</b></p><p class="ql-block"><b style="font-size:20px;">牡丹品種與分類:</b></p><p class="ql-block"> 中國牡丹品種資源極其豐富, </p><p class="ql-block"> 按花的顏色分,以黃、綠、肉紅、深紅、銀紅、白及雙色為上品,尤其黃、綠為貴。</p><p class="ql-block"> 按地域可分為三大品系:</p><p class="ql-block"> 1. 中原牡丹:以洛陽、菏澤為中心,代表品種如 “姚黃”、“魏紫”、“趙粉”、“豆綠”,花型多為皇冠型、繡球型,色彩艷麗。</p><p class="ql-block"> 2. 西北牡丹:以甘肅 “紫斑牡丹”為特色,花瓣基部帶有深牡丹紫斑紋,抗寒性強,如 “書生捧墨”、 “紅蓮滿塘”;</p><p class="ql-block"> 3. 江南牡丹:適應濕熱氣候,花期較早,如“ 徽州白” “寧國紅 ”。 </p><p class="ql-block"> 現代園藝通過雜交培育出眾多新奇品種:</p><p class="ql-block"> 黑色系 “青龍臥墨池”,神秘深邃;</p><p class="ql-block"> 綠色系 “春柳”清新脫俗;</p><p class="ql-block"> 復色系 “二喬”一花雙色。</p><p class="ql-block"> 近年來,又出現了 “ 微型牡丹”、“切花牡丹”的選育,使傳統名花越發千姿百態,展示新時代山河綿繡,國泰民安之盛世風華。</p> <p class="ql-block"> 牡丹,這朵穿越千年的東方之花,早已超越植物學范疇,成為融自然之美與人文之魂的文化載體。 </p><p class="ql-block"> 春日的牡丹園中,當游人駐足于層層疊疊的花瓣前,他們欣賞的不僅是一株植物的綻放,更是一個民族對美的永恒追尋與精神寄托。</p><p class="ql-block"> 丹心獨抱更誰知?</p><p class="ql-block"> 愿你我皆是懂花人!</p><p class="ql-block"> 此時,牡丹花正次第爭艷,正是賞花時,收藏這份詩單,一起附庸風雅,珍惜今天吧!</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="color:rgb(57, 181, 74);"> (注:花圖下標 “ * ” 的為網絡選圖——名品牡丹,籍此謝過;如侵權請告知,即行刪去。其它花照及建筑照,皆為自拍。)</span></p>
主站蜘蛛池模板:
龙门县|
健康|
阿拉善左旗|
牙克石市|
安丘市|
潼关县|
阿勒泰市|
区。|
宁化县|
昆明市|
长宁区|
米脂县|
桐庐县|
平邑县|
高唐县|
天等县|
社会|
平阳县|
老河口市|
贺兰县|
吉隆县|
民乐县|
昌江|
永吉县|
和田市|
集安市|
玉田县|
三门峡市|
年辖:市辖区|
息烽县|
尼玛县|
精河县|
天峻县|
康马县|
炎陵县|
苍南县|
民和|
景东|
福海县|
弥勒县|
合川市|