<p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251);">長安三萬里,遍插四情旗。</i></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251);">詩酒煮盛唐,拙筆書意氣。</i></p><p class="ql-block" style="text-align:right;"><span style="color:rgb(22, 126, 251);">——題記 </span></p> <p class="ql-block" style="text-align:center;"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><span style="color:rgb(176, 79, 187);">文/君子論道</span></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><br></p><p class="ql-block"> 人的一生,從縱向看,是四季的更替;從橫向看,是四情的交織。四季,春夏秋冬,分別對應人生的少年、青年、中年和老年。四情,喜怒哀樂,則是人心中的情感起伏。<b>人有四情,所以人活著;詩有四情,所以詩永恒。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 小時候,就開始喜歡唐詩宋詞,<span style="font-size:18px;">向往古城長安,</span>仰慕才子佳人。<b>喜歡唐詩宋詞,是因為那里有大漠邊關、笑傲江湖、錦帆天涯;向往古城長安,是因為那里有鮮衣怒馬、白衣卿相、素衣琵琶</b><b style="font-size:18px;">;仰慕才子佳人,是因為那里有我夢境里的白月光、朱砂志和意難平。</b><span style="font-size:18px;">現在回想起來,發現學生時代,自己為什么詩詞能過目不忘,名人可如數家珍,不是記憶力好,而是喜歡,心向往之,則憶留存之。</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;"> 長安,這座千年古都,見證了無數文人墨客的悲歡離合。在這里,詩詞歌賦如繁星般璀璨,照亮歷史的夜空。</span><b style="font-size:18px;">然而,所謂的文學名家生前卻往往過的都不盡如人意,史書的版面更是稀缺,只夠記載帝王將相,那些個小小的詩人,在歷史上根本留不下只言片語。</b><span style="font-size:18px;">今天,就讓我們穿越時空,走進那些文學大家的世界,品味他們的傳世篇章、感悟他們的</span>喜怒哀樂。</p> 喜:春風得意馬蹄疾 <p class="ql-block" style="text-align:center;"><br></p><p class="ql-block"> “久旱逢甘雨,他鄉遇故知,洞房花燭夜,金榜題名時。”這是古人眼中的人生四喜,各有各的味。在我眼里,喜之一字也有境界之別。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>第一重境界——物喜</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>因為獲得外物與功名而喜</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251);">春風得意馬蹄疾,</i></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251);">一日看盡長安花。</i></p><p class="ql-block"> 這是孟郊在《登科后》中的名句,道出了他金榜題名時的喜悅。十六歲進士及第,自此之后脫離考試之苦,準備龍騰虎躍。長安的春天,繁花似錦,新科進士騎馬游街,享受著人生的高光時刻。這種喜悅,是對多年寒窗苦讀的回報,是對未來仕途的憧憬。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>第二重境界——心喜</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>因為內心的獲得與滿足而喜</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251); font-size:18px;">常記溪亭日暮,</i></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251); font-size:18px;">沉醉不知歸路。</i></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;"> 一頓醉酒、閑來小聚就能喜在其中,無關金錢、不涉功名。就如</span>李清照的《如夢令》,溪亭日暮,沉醉其中,忘記了歸路,這種歡喜自在且易得。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251); font-size:18px;">新豐美酒斗十千,</i></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251); font-size:18px;">咸陽游俠多少年。</i></p><p class="ql-block"> 又如王維的《少年行》,少年游俠的豪邁生活,新豐美酒、咸陽游俠,想一想,都讓人熱血激昂、滿心憧憬。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>第三重境界——意外之喜</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>因為苦求不得卻突然得到而喜</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251); font-size:18px;">眾里尋他千百度,</i></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251); font-size:18px;">驀然回首,</i></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251); font-size:18px;">那人卻在,</i></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251); font-size:18px;">燈火闌珊處。</i></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;"> 恰如辛棄疾的這首《青玉案·元夕》,元宵之夜,詩人在人群中苦尋心愛之人不得,最終在燈火闌珊處找到,心中的喜悅隔著千百年都感同身受。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">?</span></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>第四重境界——人間之喜</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>因為家國天下而喜</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"> <i style="color:rgb(22, 126, 251);">劍外忽傳收薊北,</i></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251);">初聞涕淚滿衣裳。</i></p><p class="ql-block"> 安史之亂平定后,杜甫聽到官軍收復失地的消息,喜極而泣。詩中充滿了對國家復興的喜悅與對和平的渴望。這是天下之喜、人間之喜,非志向高遠、德行高遠之輩不可得。</p> 怒:怒發沖冠憑欄處 <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> <b>憤怒,有時只是一種情緒的表達,但有時更是一種力量的傳遞。</b>古人筆下<span style="font-size:18px;">的憤怒,不僅展現了他們的情感世界,還反映了當時的社會現實。閱讀這些經典之作,不僅能感受到古人的情感,也能從中汲取對正義的堅守與對社會的責任。我讀唐詩宋詞,感覺“怒”者有三:</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>有的因懷才不遇而怒</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>——己怒</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251);">停杯投箸不能食,</i></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251);">拔劍四顧心茫然。</i></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;"> 李白的《行路難》,絲毫不見謫仙的飄逸與灑脫,有的只是</span>仕途受挫后的憤懣與無奈。停杯投箸,拔劍四顧,心中充滿了對現實的不滿。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251);">了卻君王天下事,</i></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251);">贏得生前身后名。</i></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251);">可憐白發生!</i></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;"> 辛棄疾的《破陣子》,也看不到稼軒單槍匹馬獨闖敵軍大營取敵將首級的豪邁與不羈,有的只是</span>對壯志未酬的憤慨,對時光流逝的無奈,白發已生、壯志難酬,心中的憤怒與悲涼躍然紙上。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>有的因苦難眾生而怒</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>——人怒</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251);">君不見青海頭,</i></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251);">古來白骨無人收。</i></p><p class="ql-block"> 杜甫的《兵車行》揭露了戰爭的殘酷與人民的苦難,對統治者的窮兵黷武表示了強烈的憤怒與譴責。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251);">可憐身上衣正單,</i></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251);">心憂炭賤愿天寒。</i></p><p class="ql-block"> 白居易的《賣炭翁》通過描寫賣炭翁的悲慘生活,表達了詩人對社會不公的憤怒與對貧苦百姓的同情。</p><p class="ql-block"> </p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>有的因江山社稷而怒</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>——國怒</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251);">怒發沖冠,</i></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251);">憑欄處、瀟瀟雨歇。</i></p><p class="ql-block"> 岳飛在《滿江紅》中<span style="font-size:18px;">抒發了對國破家亡的憤怒。</span>長安雖已遠去,但那份對國家的忠誠與對敵人的憤恨,卻穿越時空,震撼著我們的心靈,詩里每一字每一句,都是對家國情懷的深情表白。</p> 哀:國破山河在 <p class="ql-block" style="text-align:center;"><br></p><p class="ql-block"> 唐詩宋詞的哀傷之作,往往以細膩的筆觸、深沉的意象和悲愴的情感,道盡人世滄桑與生命無常。<span style="font-size:18px;">正如王國維所言:“古今之成大事業者,必經過三種之境界”,而“獨上高樓,望盡天涯路”的蒼涼,恰是通向生命真諦的必經之路。</span><b style="font-size:18px;">讀這些哀傷之作,我們觸摸到的不僅是眼淚,更是人性中最深沉的溫度。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>情愛之痛</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251);">山盟雖在,</i></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251);">錦書難托。</i></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251);">莫、莫、莫!</i></p><p class="ql-block"> 陸游的《釵頭鳳》,凄婉而哀怨,詩人與唐琬被迫分離后重逢沈園,昔日的誓言與現實的無奈形成尖銳沖突。三個“莫”字戛然而止,欲說還休的悔恨與哀傷力透紙背。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251); font-size:18px;">天長地久有時盡,</i></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251); font-size:18px;">此恨綿綿無絕期。</i></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;"> </span>白居易的《長恨歌》把楊貴妃與唐玄宗的愛情悲劇,升華為跨越生死的永恒哀傷。詩中“芙蓉如面柳如眉”的追憶,與“孤燈挑盡未成眠”的孤寂,將帝王之愛寫成了凡人的刻骨之痛。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:18px;">生死之悲</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251); font-size:18px;">十年生死兩茫茫,</i></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251); font-size:18px;">不思量,</i></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251); font-size:18px;">自難忘。</i></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;"> 蘇軾以一首《江城子》悼念亡妻王弗,夢中相見卻“千里孤墳,無處話凄涼”“相顧無言,惟有淚千行”。生死相隔的哀痛,在“明月夜,短松岡”的凄冷意象中凝成永恒。</span></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251); font-size:18px;">尋尋覓覓,</i></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251); font-size:18px;">冷冷清清,</i></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251); font-size:18px;">凄凄慘慘戚戚。</i></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;"> 國破家亡、丈夫離世后,李清照以七組疊詞開篇澆鑄《聲聲慢》,將晚年孤寂化作連綿不絕的哀愁。</span><b style="font-size:18px;">我不知道老天為什么要為難這位佳人?給了她絕世才華,給了她一個美好的開始,卻又狠心給了她一個悲涼的收場。</b><span style="font-size:18px;">秋雨梧桐、黃昏雁過,無一景不染愁緒,無一物不訴凄涼。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;"> </span></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:18px;">家國之慟</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251);">國破山河在,</i></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251);">城春草木深。</i></p><p class="ql-block"> 安史之亂后,長安城一片荒蕪。杜甫的這首《春望》,以“草木深”反襯人煙凋零,以山河不改對比家國破碎,字字泣血。<span style="font-size:18px;">曾經的繁華都市,如今只剩下斷壁殘垣,草木叢生。</span><b style="font-size:18px;">有人說,杜甫骨子里是悲觀的人,動不動就哭。</b><span style="font-size:18px;">又有幾人能懂,杜甫的哀,不是悲已,而是悲天憫人,是對國家命運的憂慮,是對人民苦難的同情,所以一草一木都成了他的心頭肉。</span></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251);">問君能有幾多愁?</i></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251);">恰似一江春水向東流。</i></p><p class="ql-block"> 亡國之君李煜以“春花秋月”起筆,追憶故國繁華,最終將愁思化作滔滔江水。個人的哀傷與歷史的洪流交融,成就了“血淚之作”的千古絕唱。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:18px;">理想之殤</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251); font-size:18px;">此情可待成追憶?</i></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251); font-size:18px;">只是當時已惘然。</i></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;"> 李商隱借“錦瑟”起興,以“莊生夢蝶”“望帝啼鵑”等典故,交織青春逝去、理想幻滅的哀傷。末句的“惘然”二字,將一生的遺憾凝成永恒的嘆息。</span></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251); font-size:18px;">念天地之悠悠,</i></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251); font-size:18px;">獨愴然而涕下。</i></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;"> 陳子昂獨立幽州臺,登高望遠,在浩瀚時空的映襯下,深感個人抱負難展、知音難覓的孤獨。天地蒼茫與人世渺小形成強烈對比,悲愴之情噴薄而出。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">?</span></p> 樂:采菊東籬下 <p class="ql-block" style="text-align:center;"><br></p><p class="ql-block"> 唐詩宋詞中表達歡樂情感的作品,往往以明快的意象、生動的場景和真摯的情感打動人心。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>自然之樂</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251);">竹喧歸浣女,</i></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251);">蓮動下漁舟。</i></p><p class="ql-block"> 雨后秋山清新空靈,浣女笑語穿林,漁舟劃破荷塘,動靜相生的畫面中透露出王維對田園生活的滿足與悠然自得之樂。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="font-size:18px; color:rgb(22, 126, 251);">幾處早鶯爭暖樹,</i></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="font-size:18px; color:rgb(22, 126, 251);">誰家新燕啄春泥。</i></p><p class="ql-block"><i style="font-size:18px; color:rgb(22, 126, 251);"> </i>錢塘之畔,白居易閑庭漫步,捕捉早春的生機——鶯啼燕舞、亂花淺草,字里行間洋溢著對自然的熱愛與春日游賞的閑適之樂。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251);">稻花香里說豐年,</i></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="color:rgb(22, 126, 251);">聽取蛙聲一片。</i></p><p class="ql-block"> 夏夜鄉間,稻香蛙鳴、星月清風,辛稼軒以樸素的田園意象,抒發了對豐收的期待與鄉村生活的恬淡之樂。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>生活之樂</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="font-size:18px; color:rgb(22, 126, 251);">巧笑東鄰女伴,</i></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="font-size:18px; color:rgb(22, 126, 251);">采桑徑里逢迎。</i></p><p class="ql-block"><i style="font-size:18px; color:rgb(22, 126, 251);"> </i><span style="font-size:18px;"> </span>春日游園,少女巧笑嫣然、斗草嬉戲,梨花香中飄蕩著青春的歡愉,晏殊寥寥幾筆卻展現了北宋太平歲月里的無憂與美好。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="font-size:18px; color:rgb(22, 126, 251);">采菊東籬下,</i></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="font-size:18px; color:rgb(22, 126, 251);">悠然見南山。</i></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;"> 快樂,是人生的終極追求。它不在于外在的財富與地位,而在于內心的滿足與平和。 陶淵明在《飲酒》中描繪了一幅田園生活的畫卷。遠離塵囂,回歸自然,享受生活的寧靜與美好。這是一種超脫世俗的境界,是一種心靈的解放。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;">?</span></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>逆境之樂</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="font-size:18px; color:rgb(22, 126, 251);">朝辭白帝彩云間,</i></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="font-size:18px; color:rgb(22, 126, 251);">千里江陵一日還。</i></p><p class="ql-block"> 李白遇赦后順流東歸,以輕舟快意、山河壯麗之景,抒發了重獲自由的狂喜與豁達。全詩節奏明快,如行云流水,盡顯暢快之情。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="font-size:18px; color:rgb(22, 126, 251);">黃四娘家花滿蹊,</i></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="font-size:18px; color:rgb(22, 126, 251);">千朵萬朵壓枝低。</i></p><p class="ql-block"> 杜甫在成都草堂時,描繪春日賞花的閑適愉悅。繁花似錦、蜂蝶飛舞的景象,展現了詩人暫時忘卻漂泊之苦,沉浸于自然之美的純粹歡樂。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="font-size:18px; color:rgb(22, 126, 251);">誰道人生無再少?</i></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><i style="font-size:18px; color:rgb(22, 126, 251);">門前流水尚能西!</i></p><p class="ql-block"> 蘇軾在貶謫中游清泉寺,見溪水西流,感悟生命不息。詞中既有對自然之美的贊嘆,更以豁達之語打破暮年悲嘆,傳遞出樂觀昂揚的豪情。</p><p class="ql-block"><span style="font-size:18px;"> 這些作品中的“歡樂”并非浮于表面的熱鬧,而是根植于不同的人生境遇。</span>這些詩詞提醒我們:歡樂不僅是順境中的縱情,更是對生活的熱愛與內心的通透。正如蘇軾所言“此心安處是吾鄉”,真正的歡樂往往源于心靈的豐盈與對世界的深情凝望。</p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"> 喜、怒、哀、樂,構成了人生的豐富多彩。那些文學大家,用他們的詩作,記錄了時代的變遷,抒發了內心的情感。詩中情,詞中意,繪出一卷卷風流。他們的作品,不僅是文學的瑰寶,更是人生的教科書。</p><p class="ql-block"> </p><p class="ql-block"> <b>品讀古人的喜怒哀樂,我們不僅能感受到他們的心如野馬、執念成劫,更能以他們的文字為舟筏,求渡彼岸,看岸上熙來攘往、愛恨情仇如云煙,從而明晰大道無常,體悟人生真諦。</b>此刻,就以陶淵明的那句經典來結文,“此中有真意,欲辨已忘言”。</p> 推薦閱讀: <p class="ql-block"><a href="http://www.xsjgww.com/55up13zl" target="_blank">詩酒尋長安,無盡寂寞來</a></p>
主站蜘蛛池模板:
方城县|
光山县|
苍梧县|
永寿县|
安西县|
瑞丽市|
东辽县|
大丰市|
万山特区|
米易县|
乐清市|
凉山|
金川县|
稻城县|
台南市|
胶州市|
大厂|
巴里|
台东市|
清涧县|
安福县|
沙雅县|
鄢陵县|
黔西|
寿宁县|
苗栗县|
中阳县|
理塘县|
马龙县|
巴彦淖尔市|
长子县|
渑池县|
禹州市|
盈江县|
延庆县|
诸城市|
渝北区|
泽州县|
东城区|
西藏|
同江市|