<p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>古體詩(shī)、近體詩(shī)、今體詩(shī)</b></p><p class="ql-block"><b>都是指“格律詩(shī)”而言,主要分五絕、七絕、五律、七律、排律等。千萬不能將“今體詩(shī)”跟現(xiàn)在所說的“新詩(shī)”混為一談。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>古體詩(shī)</b></p><p class="ql-block"><b>又稱“古詩(shī)”“古風(fēng)”,格律自由,不拘對(duì)仗、平仄,押韻較寬,篇幅長(zhǎng)短不限,句子有四言、五言、六言、七言體和雜言體。</b></p><p class="ql-block"><b>包括唐以前各種形式的詩(shī)歌、楚辭、樂府詩(shī)。“歌”“歌行”“引”“曲”“呤”等古詩(shī)體裁的詩(shī)歌也屬古體詩(shī)。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>近體詩(shī)</b></p><p class="ql-block"><b>又稱今體詩(shī)或格律詩(shī),是一種講究平仄、對(duì)仗和押韻的漢族詩(shī)歌體裁,形成于唐代。句數(shù)、字?jǐn)?shù)、平仄、押韻都有嚴(yán)格的限制。分絕句和律詩(shī)。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>絕句</b></p><p class="ql-block"><b>即"絕詩(shī)"。亦稱"截句"、"斷句"。詩(shī)體名。截、斷、絕均有短截義,因定格僅為四句,故名。</b></p><p class="ql-block"><b>以五言、七言為主,簡(jiǎn)稱五絕、七絕。也有六言絕句。唐代通行者為近體,平仄和押韻都有一定的要求。</b></p><p class="ql-block"><b>有人說絕詩(shī)是截取律詩(shī)的一半而成。但在唐代律詩(shī)形成以前,已有絕句,雖亦押韻而平仄較自由,如《玉臺(tái)新詠》中即有《古絕句》,后人即用"古絕句"以別于近體絕句。</b></p> <p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:22px;">律詩(shī)</b></p><p class="ql-block"><b>詩(shī)體名。近體詩(shī)的一種。格律嚴(yán)密,故名。起源于南北朝,成熟于唐初。</b></p><p class="ql-block"><b>中間兩聯(lián)必須對(duì)仗。第二、四、六、八句押韻,首句可押可不押,通常押平聲。分五言、七言兩體,簡(jiǎn)稱五律、七律。亦偶有六律。其有每首十句以上者,則為排律。</b></p><p class="ql-block"><b>律詩(shī)中,凡兩句相配,稱為一"聯(lián)"。五律、七律的第一聯(lián)(一、二句)稱"首聯(lián)",第二聯(lián)(三、四句)稱"頷聯(lián)",第三聯(lián)(五、六句)稱"頸聯(lián)",第四聯(lián)(七、八句)稱"尾聯(lián)"。每聯(lián)的上句稱"出句",下句稱"對(duì)句"。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">四言詩(shī)</b></p><p class="ql-block"><b>詩(shī)體名。全篇每句四字或以四句為主。是我國(guó)古代詩(shī)歌中最早形成的詩(shī)體。春秋以前的詩(shī)歌,如《詩(shī)經(jīng)》,大都為四言。漢代以后,格調(diào)稍變。自南朝宋齊以后,作者漸少。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">五言詩(shī)</b></p><p class="ql-block"><b>詩(shī)體名。由五字句所構(gòu)成的詩(shī)篇。起于漢代。魏晉以后,歷六朝隋唐,大為發(fā)展,成為古典詩(shī)歌主要形式之一,有五言古詩(shī)、五言律詩(shī)、五言絕句。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">六言詩(shī)</b></p><p class="ql-block"><b>詩(shī)體名。全篇每句六字。相傳始于西漢谷永,一說東方朔已有"六言",其詩(shī)均不傳今所見以漢末孔融的六言詩(shī)為最早。有古體近體之分。但均不甚流行。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">七言詩(shī)</b></p><p class="ql-block"><b>詩(shī)體名。全篇每句七字或以七字為主,當(dāng)起于漢代民間歌謠。舊說則謂始于《柏梁臺(tái)詩(shī)》,恐不可信。</b></p><p class="ql-block"><b>魏曹丕《燕歌行》,為現(xiàn)存較早的純粹七言詩(shī)。到了唐代,大為發(fā)展。有七言古詩(shī)、七言律詩(shī)、七言絕句。與五言詩(shī)同為古典詩(shī)歌的主要形式。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">雜言詩(shī)</b></p><p class="ql-block"><b>詩(shī)體名。古體詩(shī)的一種,最初出于樂府。詩(shī)中句子字?jǐn)?shù)長(zhǎng)短間雜,無一定標(biāo)準(zhǔn),最短僅一字,長(zhǎng)句有達(dá)九、十字以上者,以三、四、五、七字相間者為多。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">詞</b></p><p class="ql-block"><b>又稱為詩(shī)余、長(zhǎng)短句、曲子、曲子詞、樂府等。詞的一段叫一闕或一片,第一段叫前闕、上闕、上片,第二段叫后闕、下闕、下片。</b></p> <p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">曲</b></p><p class="ql-block"><b>又稱詞余、樂府。元曲包括散曲和雜劇。散曲興起于金,興盛于元,體式與詞相近。</b></p><p class="ql-block"><b>散曲包括有小令、套數(shù)(套曲)兩種。可以在字?jǐn)?shù)定格外加襯字,較多使用口語。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">樂府</b></p><p class="ql-block"><b>本指古代音樂官署。"樂府"一名,始于西漢,惠帝時(shí)已有"樂府令"。至武帝始建立樂府,掌管朝會(huì)宴饗、道路游行時(shí)所用的音樂,兼采民間詩(shī)歌和樂曲。</b></p><p class="ql-block"><b>樂府作為一種詩(shī)體,初指樂府官署所采集、創(chuàng)作的樂歌,后用以稱魏晉至唐代可以入樂的詩(shī)歌和后人仿效樂府古題的作品。宋元以后的詞、散曲和劇曲,因配合音樂,有時(shí)也稱樂府。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">歌行</b></p><p class="ql-block"><b>古代詩(shī)歌的一體。漢魏以下的樂府詩(shī),題名為"歌"和"行"的頗多,二者雖名稱不同,其實(shí)并無嚴(yán)格的區(qū)別。</b></p><p class="ql-block"><b>后遂有"歌行"一體。其音節(jié)、格律,一般比較自由,形式采用五言、七言、雜言的古體,富于變化。</b></p><p class="ql-block"><b>"行"是樂曲的意思,見《史記·司馬相如列傳》司馬貞《索隱》。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">賦得</b></p><p class="ql-block"><b>凡摘取古人成句為題之詩(shī),題首多冠以"賦得"二字。南朝梁元帝即已有《賦得蘭澤多芳草》一詩(shī)。</b></p><p class="ql-block"><b>科舉時(shí)代之試帖詩(shī),因詩(shī)題多取成句,故題前均冠以"賦得"二字。同樣也應(yīng)用于應(yīng)制之作及詩(shī)人集會(huì)分題。</b></p><p class="ql-block"><b>后遂將"賦得"實(shí)用為一種詩(shī)體,即景賦詩(shī)者亦往往以"賦得"為題。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">聯(lián)句</b></p><p class="ql-block"><b>舊時(shí)作詩(shī)方式之一。兩人或多人共作一詩(shī),相聯(lián)成篇。傳始于漢武帝時(shí)《柏梁臺(tái)詩(shī)》(疑系后人偽作)。初無定式,有一人一句一韻、兩句一韻乃至兩句以上者,依次而下。后來習(xí)用一人出上句,續(xù)者須對(duì)成一聯(lián),再出上句,輪流相繼。舊時(shí)多用于上層飲宴及朋友間酬應(yīng),絕少佳作。</b></p> <p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">集句</b></p><p class="ql-block"><b>舊時(shí)作詩(shī)方式之一。截取前人一代、一家或數(shù)家的詩(shī)句,拼集而成一詩(shī)。現(xiàn)存最早的集句,為西晉傅咸的《七經(jīng)詩(shī)》。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">排律</b></p><p class="ql-block"><b>詩(shī)體名。律詩(shī)的一種。就律詩(shī)定格加以鋪排延長(zhǎng),故名。</b></p><p class="ql-block"><b>每首至少十句,有多至百韻者。除首、末兩聯(lián)外,上下句都需對(duì)仗。也有隔句相對(duì)的,稱為"扇對(duì)"。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">應(yīng)制詩(shī)</b></p><p class="ql-block"><b>封建時(shí)代臣僚奉皇帝所作、所和的詩(shī)。唐以后大都為五言六韻或八韻的排律。內(nèi)容多為歌功頌德,少數(shù)也陳述一些對(duì)皇帝的期望。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">試帖詩(shī)</b></p><p class="ql-block"><b>詩(shī)體名。也稱"賦得體"。起源于唐代,由"帖經(jīng)"、"試帖"影響而產(chǎn)生,為科舉考試所采用。</b></p><p class="ql-block"><b>大都為五言六韻或八韻的排,以古人詩(shī)句或成語為題,冠以"賦得"二字,并限韻腳,內(nèi)容必須切題。清代限制尤嚴(yán)。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">古絕</b></p><p class="ql-block"><b>對(duì)不講平仄的古體絕句的通稱相對(duì)今體的絕句"律絕"而言。</b></p><p class="ql-block"><b>古絕多用拗句,可押平韻也可押仄韻。有些絕句用的是仄韻,但全詩(shī)用律句,或用律詩(shī)容許的變格和拗救。</b></p> <p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">入律古風(fēng)</b></p><p class="ql-block"><b>對(duì)使用近體詩(shī)平仄格式的古體詩(shī)的通稱。特點(diǎn)為:</b></p><p class="ql-block"><b>1、全用律句或基本上用律句;</b></p><p class="ql-block"><b>2、換韻,且多為平仄韻交替;</b></p><p class="ql-block"><b>3、通常是七言,四句一換韻,換韻后第一句入韻,全詩(shī)似多首"七絕"的組合。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">詩(shī)余</b></p><p class="ql-block"><b>指“詞”而言,有長(zhǎng)調(diào)、小令、慢、引等不同格式,用“詞牌”作為格式的標(biāo)志。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">句式</b></p><p class="ql-block"><b>句式是指一句詩(shī)的節(jié)奏。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">謀篇</b></p><p class="ql-block"><b>謀篇指詩(shī)詞的結(jié)構(gòu)章法而言。對(duì)于詩(shī),前人總結(jié)的經(jīng)驗(yàn)很多,但歸結(jié)起來一般不出“起”、“承”、“轉(zhuǎn)”、“合”四字。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">平仄</b></p><p class="ql-block"><b>“平仄”就是古人對(duì)聲調(diào)的區(qū)分,以今天的普通話說,“平”就是第一聲(陰平)、第二聲(陽平),“仄”就是第三聲(上聲)、第四聲(去聲)。</b></p> <p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">四聲</b></p><p class="ql-block"><b>即語調(diào)的平上去入,合稱四聲。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">平起與仄起</b></p><p class="ql-block"><b>平起指首句第一二字均為平聲,仄起指首句第一二字均為仄聲。這是近體詩(shī)平仄句式的構(gòu)成之一種。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">平起平收與仄起仄收</b></p><p class="ql-block"><b>構(gòu)成近體詩(shī)的基本句型,即首尾的平仄相同,如平平仄仄平或仄仄平平仄。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">句腳仄起平收</b></p><p class="ql-block"><b>這是近體詩(shī)押韻的基本規(guī)則,即上句不押韻,仄聲收,下句押平聲韻。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">對(duì)句與鄰句</b></p><p class="ql-block"><b>律詩(shī)每一聯(lián)為兩句,同一聯(lián)的上句與下句稱為對(duì)句,上一聯(lián)的下句與下一聯(lián)的上句稱為鄰句。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">律聯(lián)</b></p><p class="ql-block"><b>第一二句為“首聯(lián)”,三四句為“頜聯(lián)”,五六句為“頸聯(lián)”,七八句為“尾聯(lián)”。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">粘對(duì)</b></p><p class="ql-block"><b style="font-size:15px;">即是指在平仄上,對(duì)句相對(duì),鄰句相粘。基本上也是遵循“一三五不論,二四六分明”的口訣。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">對(duì)句相對(duì),鄰句相粘,首尾相應(yīng)</b></p><p class="ql-block"><b>律詩(shī)每一聯(lián)為兩句,同一聯(lián)的上句與下句稱為對(duì)句,上一聯(lián)的下句與下一聯(lián)的上句稱為鄰句。</b></p><p class="ql-block"><b>對(duì)句相反:指同一聯(lián)上下句平仄相反,如上句是平平仄仄平,下句為仄仄平平仄。</b></p><p class="ql-block"><b>鄰句相粘:指上一聯(lián)的下句起句平仄,與下一聯(lián)的上句起句平仄相同。如山居秋暝第二聯(lián)的下句天氣晚來秋,是仄仄仄平平,仄仄起,則第三聯(lián)的上句明月松間照,應(yīng)也是平平起,所以是仄仄仄平平,但是因?yàn)榫淠_必須以仄聲收,便變成了頭粘腳不粘,是仄仄平平仄。</b></p><p class="ql-block"><b>首末相應(yīng):首句平仄與末句平仄相同。如山居秋暝首句空山新雨后,平平仄仄仄,末句王孫自可留,平平仄仄仄。</b></p> <p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">失對(duì)與失粘</b></p><p class="ql-block"><b>要檢查一首近體詩(shī)是否遵循粘對(duì),一般看其偶數(shù)字和最后一字即可。如果對(duì)句不對(duì),叫失對(duì);如果鄰句不粘,叫失粘。失對(duì)和失粘都是近體詩(shī)的大忌。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">孤平</b></p><p class="ql-block"><b>除了韻腳,整句只有一個(gè)平聲字,這叫“孤平”,是近體詩(shī)的大忌。但這是專指平收句(押韻句)而言的,如果是仄收句,即使整句只有一個(gè)平聲字,也不算犯孤平,至多算是拗句。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">拗句</b></p><p class="ql-block"><b>救了孤平的句子,叫作拗句。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">拗救</b></p><p class="ql-block"><b>先用了拗(不合律),再救一下,合起來就叫拗救。</b></p><p class="ql-block"><b>如果我們?cè)凇耙蝗濉边@些可靈活處理的地方,該用平聲字而用了仄聲字,在本句或?qū)溥m當(dāng)?shù)牡胤桨沿坡曌指挠闷铰曌郑员3制健⒇茢?shù)量的平衡。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">三平調(diào)</b></p><p class="ql-block"><b>在句尾連續(xù)出現(xiàn)了三個(gè)平聲,叫做“三平調(diào)”,這是古體詩(shī)專用的形式,做近體詩(shī)時(shí)必須盡量避免,而且無法補(bǔ)救。三平調(diào)有兩種情況:</b></p><p class="ql-block"><b>1、五言的仄起平收句:仄仄仄平平中,第三字如果用了平聲字,成了:仄仄平平平,就犯了三平調(diào)。</b></p><p class="ql-block"><b>2、七言平起平收句“平平仄仄仄平平”,第一和第三字都可平可仄,但是第五字不能用平聲,否則也成了三平調(diào)。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">工對(duì)</b></p><p class="ql-block"><b>對(duì)仗的兩句詞性要相對(duì),象這樣的對(duì)仗,叫做工對(duì)。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">借對(duì)</b></p><p class="ql-block"><b>有一些對(duì)仗,是借用了同音字形成工對(duì),叫做借對(duì)。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">流水對(duì)</b></p><p class="ql-block"><b>一聯(lián)之中對(duì)仗的上下兩句,一般內(nèi)容不同或相反。但有時(shí)上下句有相承關(guān)系,講的是同一件事,下句承接上句而來,兩句實(shí)際是一句,這稱為“流水對(duì)”。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">合掌</b></p><p class="ql-block"><b>一聯(lián)之中對(duì)仗的上下兩句,一般內(nèi)容不同或相反。如果兩句完全同義或基本同義,叫作“合掌”,是作詩(shī)的大忌。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">詩(shī)韻</b></p><p class="ql-block"><b>指作詩(shī)所押的韻或所依據(jù)的韻書。隋時(shí)陸法言著《切韻》,共分206韻部,分部太細(xì),不便押韻。唐初規(guī)定相近的韻可以同用。</b></p><p class="ql-block"><b>南宋時(shí),平水人劉淵編《壬子新刊禮部韻略》,把同用的韻合并為107韻,后人又減為106韻,并稱為平水韻,這便是沿用至今的詩(shī)韻。唐代實(shí)際所用的韻部,和平水韻所編大致相同。</b></p> <p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">葉韻</b></p><p class="ql-block"><b>一作"諧韻"、"協(xié)韻"。詩(shī)韻術(shù)語。謂有些韻字如讀本音,便與同詩(shī)其他韻腳不和,須改讀某音,以協(xié)調(diào)聲韻,故稱。</b></p><p class="ql-block"><b>南北朝有些學(xué)者按當(dāng)時(shí)語音讀《詩(shī)經(jīng)》,感到好多詩(shī)句韻不和諧,便將作品中某些字臨時(shí)改讀某音。</b></p><p class="ql-block"><b>明陳第始用語音演變的原理,認(rèn)為所謂葉韻的音是古代本音,讀古音就能諧韻,不應(yīng)隨意改讀。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">押韻</b></p><p class="ql-block"><b>所謂押韻(也叫壓韻、葉韻),就是把相同韻部的字放在規(guī)定的位置上。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">韻部</b></p><p class="ql-block"><b>將相同韻母的字歸納到一類,這種類別即為韻部。同一韻部?jī)?nèi)的字都為同韻字。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">唱和</b></p><p class="ql-block"><b>作"唱酬"、"酬唱"。謂作詩(shī)與別人相酬和。大致有以下幾種方式:</b></p><p class="ql-block"><b>1、和詩(shī),只作詩(shī)酬和,不用被和詩(shī)原韻;</b></p><p class="ql-block"><b>2、依韻,亦稱同韻,和詩(shī)與被和詩(shī)同屬一韻,但不必用其原字;</b></p><p class="ql-block"><b>3、用韻,即用原詩(shī)韻的字而不必順其次序;</b></p><p class="ql-block"><b>4、次序,亦稱步韻,即用其原韻原字,且先后次序都須相同。</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b style="font-size:20px;">依韻</b></p><p class="ql-block"><b>即用與原詩(shī)同一韻部的字,但不必用其原字。</b></p> <p class="ql-block" style="text-align: center;"><b style="font-size: 20px;">用韻</b></p><p class="ql-block"><b>使用原詩(shī)中的韻字,但不必依照其次序。</b></p><p class="ql-block" style="text-align: center;"><b style="font-size: 20px;">次韻</b></p><p class="ql-block"><b>又稱步韻,即用原詩(shī)相同的韻字,且前后次序都必須相同,這是最常見的一種方式。</b></p><p class="ql-block" style="text-align: center;"><b style="font-size: 20px;">出韻</b></p><p class="ql-block"><b>古人寫詩(shī)多依官韻,而許多我們認(rèn)為是同韻的字在官韻中被分別列入不同的韻部之中,如“冬”與“東”之類,如果在同一首詩(shī)中相押,即為出韻。</b></p><p class="ql-block" style="text-align: center;"><b style="font-size: 20px;">重韻</b></p><p class="ql-block"><b>即同一個(gè)韻字在一首詩(shī)的韻腳里重復(fù)出現(xiàn),此乃大忌。</b></p><p class="ql-block" style="text-align: center;"><b style="font-size: 20px;">通韻</b></p><p class="ql-block"><b>古體詩(shī)的押韻,可以把鄰近韻部的韻,比如一東和二冬、四支和五微,混在一起通用,稱為通韻。</b></p><p class="ql-block" style="text-align: center;"><b style="font-size: 20px;">換韻</b></p><p class="ql-block"><b>亦稱"轉(zhuǎn)韻"。詩(shī)韻術(shù)語。除律詩(shī)、絕句不得換韻外,古體詩(shī)尤其是長(zhǎng)篇古體詩(shī),換韻較自由,既不限平聲韻、仄聲韻,也不限于鄰韻。</b></p><p class="ql-block"><b>轉(zhuǎn)韻時(shí)往往在換韻那一聯(lián)的出句先轉(zhuǎn),接著聯(lián)末韻腳跟著轉(zhuǎn)。</b></p><p class="ql-block" style="text-align: center;"><b style="font-size: 20px;">窄韻</b></p><p class="ql-block"><b>一個(gè)韻部的字?jǐn)?shù)很少,稱為窄韻、險(xiǎn)韻。</b></p><p class="ql-block" style="text-align: center;"><b style="font-size: 20px;">分韻</b></p><p class="ql-block"><b>舊時(shí)作詩(shī)方式之一。指作詩(shī)時(shí)先規(guī)定若干字為韻,各人分拈韻字,依韻作詩(shī),叫做"分韻",一稱"賦韻"。</b></p><p class="ql-block"><b>古代詩(shī)人聯(lián)句時(shí)多用之,后來并不限于聯(lián)句。白居易《花樓望雪命宴賦詩(shī)》:"素壁聯(lián)題分韻句,紅爐巡飲暖寒杯。"</b></p><p class="ql-block" style="text-align: center;"><b style="font-size: 20px;">分題</b></p><p class="ql-block"><b>舊時(shí)作詩(shī)方式之一。若干人相聚,分找題目以賦詩(shī),稱分題,亦稱探題。大抵以各物為題,共賦一事。</b></p><p class="ql-block"><b>宋嚴(yán)羽《滄浪詩(shī)話·詩(shī)體》:"古人分題,或各賦一物,如云送某人分題得物也。"分題有時(shí)分韻,但不限制。</b></p><p class="ql-block" style="text-align: center;"><b style="font-size: 20px;">進(jìn)退格</b></p><p class="ql-block"><b>亦稱"進(jìn)退韻"。詩(shī)韻術(shù)語。鄰韻通押特殊格式的一種。宋嚴(yán)羽《滄浪詩(shī)話·詩(shī)體》:"有轆轤韻者,雙出雙入。有進(jìn)退韻者,一進(jìn)一退。"</b></p><p class="ql-block"><b>魏慶之《詩(shī)人玉屑》引《緗素雜記》說,唐代鄭谷與僧齊己、黃損等共定今體詩(shī)格云:"凡詩(shī)用韻有數(shù)格:一曰葫蘆,一曰轆轤,一曰進(jìn)退。"</b></p><p class="ql-block"><b>進(jìn)退格是兩韻間押,即第二、第六句用甲韻,第四、第八則用與甲韻可通的乙韻,如"寒"、"刪"或"魚"、"虞"等,一進(jìn)一退,相間押韻,故稱。</b></p><p class="ql-block" style="text-align: center;"><b style="font-size: 20px;">轆轤格</b></p><p class="ql-block"><b>亦稱"轆轤韻"。詩(shī)韻術(shù)語。與進(jìn)退格同為用韻的一格。</b></p><p class="ql-block"><b>轆轤韻者,雙出雙入。即律詩(shī)第二、第四句用甲韻,第六、第八句用與甲韻可通的乙韻,如先用"七虞",后用"六魚"等,雙出雙入,此起彼落,有似轆轤,故稱。</b></p><p class="ql-block" style="text-align: center;"><b style="font-size: 20px;">葫蘆格</b></p><p class="ql-block"><b>亦稱"葫蘆韻"。詩(shī)韻術(shù)語。與進(jìn)退格同為用韻的一格。葫蘆韻者,先二后四。如"東"、"冬"通押,先二韻"東",后四韻"冬"。先小后大,有似葫蘆,故稱。</b></p><p class="ql-block" style="text-align: center;"><b style="font-size: 20px;">唱和</b></p><p class="ql-block"><b>作"唱酬"、"酬唱"。謂作詩(shī)與別人相酬和。大致有以下幾種方式:</b></p><p class="ql-block"><b>1、和詩(shī),只作詩(shī)酬和,不用被和詩(shī)原韻;</b></p><p class="ql-block"><b>2、依韻,亦稱同韻,和詩(shī)與被和詩(shī)同屬一韻,但不必用其原字;</b></p><p class="ql-block"><b>3、用韻,即用原詩(shī)韻的字而不必順其次序;</b></p><p class="ql-block"><b>4、次序,亦稱步韻,即用其原韻原字,且先后次序都須相同。</b></p> <p class="ql-block" style="text-align: center;"><b style="color: rgb(176, 79, 187); font-size: 22px;">查七律詩(shī)的平仄韻律</b></p><p class="ql-block"><b style="font-size: 20px;">七律詩(shī)的平仄韻律主要有以下幾種類型:</b></p><p class="ql-block" style="text-align: center;"><b style="font-size: 20px;">仄起式:</b></p><p class="ql-block" style="text-align: center;"><b style="font-size: 20px;">仄仄平平仄仄平,</b></p><p class="ql-block" style="text-align: center;"><b style="font-size: 20px;">平平仄仄仄平平。</b></p><p class="ql-block" style="text-align: center;"><b style="font-size: 20px;">平平仄仄平平仄,</b></p><p class="ql-block" style="text-align: center;"><b style="font-size: 20px;">仄仄平平仄仄平。</b></p><p class="ql-block" style="text-align: center;"><b style="font-size: 20px;">仄仄平平平仄仄,</b></p><p class="ql-block" style="text-align: center;"><b style="font-size: 20px;">平平仄仄仄平平。</b></p><p class="ql-block" style="text-align: center;"><br></p><p class="ql-block" style="text-align: center;"><b style="font-size: 20px;">平起式:</b></p><p class="ql-block" style="text-align: center;"><b style="font-size: 20px;">平平仄仄仄平平,</b></p><p class="ql-block" style="text-align: center;"><b style="font-size: 20px;">仄仄平平仄仄平。</b></p><p class="ql-block" style="text-align: center;"><b style="font-size: 20px;">仄仄平平平仄仄,</b></p><p class="ql-block" style="text-align: center;"><b style="font-size: 20px;">平平仄仄仄平平。</b></p><p class="ql-block" style="text-align: center;"><b style="font-size: 20px;">平平仄仄平平仄,</b></p><p class="ql-block" style="text-align: center;"><b style="font-size: 20px;">仄仄平平仄仄平。</b></p><p class="ql-block"><b style="font-size: 20px;">此外,七律詩(shī)的平仄還有“一三五不論,二四六分明”的口訣。在具體的詩(shī)句中,平仄的安排要遵循這些規(guī)則,以達(dá)到押韻和諧的效果。例如,陸游的《書憤》和毛澤東的《到韶山》都是七律詩(shī)的優(yōu)秀例子,可以參考學(xué)習(xí)其平仄韻律。</b></p>
主站蜘蛛池模板:
绍兴市|
萨迦县|
买车|
阿荣旗|
梧州市|
安庆市|
庆云县|
桓仁|
湖北省|
卓尼县|
潮安县|
资兴市|
巴中市|
孝感市|
天台县|
青田县|
嫩江县|
福泉市|
榆中县|
桃园市|
东丰县|
郁南县|
阿图什市|
灌云县|
鄂尔多斯市|
铜川市|
叙永县|
盐城市|
西平县|
阿合奇县|
海阳市|
加查县|
宝坻区|
托里县|
嘉荫县|
玛多县|
定襄县|
原阳县|
张家界市|
汉中市|
华阴市|