<p><span style="font-size: 20px;">國色天香,是世人對牡丹的夸贊。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 20px;">1600多年前,在河洛一帶,我國已經開始種植牡丹,唐宋時,洛陽形成賞花習俗。文人墨客留下許多關于牡丹的詩詞、書畫、傳說……</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 20px;">劉禹錫的“唯有牡丹真國色,花開時節動京城”傳為佳話。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 20px;">四月天,讓我們分享幾首牡丹詩詞,一起來欣賞牡丹之美。</span></p> <p><b style="font-size: 20px;">《賞牡丹》唐·劉禹錫</b></p><p><br></p><p><b style="font-size: 20px;">庭前芍藥妖無格,池上芙蕖凈少情。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">唯有牡丹真國色,花開時節動京城。</b></p><p><br></p><p><span style="font-size: 20px;">劉禹錫用側面襯托的手法寫牡丹之美。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 20px;">庭院中的芍藥花艷麗雖艷麗,但格調不高;池面上的荷花明凈倒是明凈,卻缺少熱情。只有牡丹花才是真正的國色,是最美的花,當它開花的時候,其盛況轟動了整個京城。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 20px;">這里“動”字用得極妙,仿佛使人看到了當時人們為了觀賞牡丹而萬人空巷、人頭攢動的生動場面。</span></p> <p><b style="font-size: 20px;">《紅牡丹》唐·王維</b></p><p><br></p><p><b style="font-size: 20px;">綠艷閑且靜,紅衣淺復深。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">花心愁欲斷,春色豈知心。</b></p><p><br></p><p><span style="font-size: 20px;">王維寫牡丹開時的嬌艷可愛,凋謝時的惋惜哀愁,暗言春光易逝,紅顏易衰。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 20px;">在美好的春光里,牡丹花嬌嫩嫵媚,清香萬里,占盡了春情。然而,春天不能永駐,牡丹深知自己的芳香美色只能與春天同在。春天一去,它就會凋零衰敗,漸漸枯萎。因此,人們只知道欣賞春色,欣賞牡丹花的鮮艷,而不知道它的一片愁心。</span></p> <p><b style="font-size: 20px;">《牡丹》唐·徐凝</b></p><p><br></p><p><b style="font-size: 20px;">何人不愛牡丹花,占斷城中好物華。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">疑是洛川神女作,千嬌萬態破朝霞。</b></p><p><br></p><p><span style="font-size: 20px;">徐凝將牡丹比作神女起舞,贊美牡丹的仙氣神韻。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 20px;">暮春時節,群芳凋零,牡丹獨開,享盡春光,占斷萬物之風光。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 20px;">有哪個人不喜歡牡丹花呢,盛開時獨占了城中的美景。莫不是洛水女神在那里翩舞吧,千嬌萬態如同燦爛的朝霞飛騰。</span></p> <p><b style="font-size: 20px;">《牡丹》唐·皮日休</b></p><p><br></p><p><b style="font-size: 20px;">落盡殘紅始吐芳,佳名喚作百花王。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">競夸天下無雙艷,獨立人間第一香。</b></p><p><br></p><p><span style="font-size: 20px;">皮日休贊牡丹“獨立人間第一香”是有道理的。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 20px;">牡丹開放,時值晚春時節,百花凋謝,落紅遍地,被人稱道百花之王的“牡丹仙子”卻亭亭玉立,一花獨放,開始散發著沁人心脾芳香,故詩人極口贊揚牡丹巍然獨立,一花獨放,獨香天下,是人間第一花香。</span></p> <p><b style="font-size: 20px;">《裴給事宅白牡丹》唐·盧綸</b></p><p><br></p><p><b style="font-size: 20px;">長安豪貴惜春殘,爭賞街西紫牡丹。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">別有玉盤承露冷,無人起就月中看。</b></p><p><br></p><p><span style="font-size: 20px;">暮春時期百花即將凋殘,只有慈恩寺里的紫牡丹還在吐蕊,紛芳滿枝,于是長安城里的年輕人爭相著去親近、觀賞紫牡丹。而在裴給事的庭院中,一株冰清玉潔的白牡丹,備受冷落,無人欣賞,在皎潔的月色下更顯得獨、冷清、素雅。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 20px;">全詩通過紫牡丹和白牡丹這一動一靜、一熱一冷的對照描寫,贊美白牡丹的高潔,贊花意在寫人,言白牡丹之高潔,乃是言裴給事之高潔,以花襯人,相得益彰。</span></p> <p><b style="font-size: 20px;">《思黯南墅賞牡丹》唐·劉禹錫</b></p><p><br></p><p><b style="font-size: 20px;">偶然相遇人世間,合在增城阿姥家。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">有此傾城好顏色,天教晚發賽諸花。</b></p><p><br></p><p><span style="font-size: 20px;">在人世間怎么會遇見牡丹這樣漂亮的花,花開重瓣,層層疊疊如同西天王母九重的增城。有如此傾城的好顏色,上天應該讓你晚點開放與諸花爭艷。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 20px;">這首牡丹詩將花擬人,對牡丹的花容、花性的欣賞感受,升華到對女性柔美個性形象的精神把握,即形、神、情三者并舉,愛的有個性,有情睞,包涵了更廣更深的美學意義。</span></p> <p><b style="font-size: 20px;">《題所賃宅牡丹花》唐·王建</b></p><p><br></p><p><b style="font-size: 20px;">賃宅得花饒,初開恐是妖。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">粉光深紫膩,肉色退紅嬌。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">且愿風留著,惟愁日炙燋。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">可憐零落蕊,收取作香燒。</b></p><p><br></p><p><span style="font-size: 20px;">王建租住在別人的房子里,哪想到竟有牡丹滿院,一開花便絢麗無比,紫花豐腴,光澤均勻細膩,紅花鮮艷,羞退靚女姻脂面。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 20px;">全詩前兩聯寫景,后兩聯扮清,景中寓情,情里含景,以人寫花,以花寫人,花、妖、作者三位一體,句句寫花,而又無一處不寫人,堪稱大手筆。</span></p> <p><b style="font-size: 20px;">《賞牡丹》唐·王建</b></p><p><br></p><p><b style="font-size: 20px;">此花名價別,開艷益皇都。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">香遍苓蔆死,紅燒躑躅枯。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">軟光籠細脈,妖色暖鮮膚。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">滿蕊攢金粉,含棱縷絳蘇。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">好和薰御服,堪畫入宮圖。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">晚態愁新婦,殘妝望病夫。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">教人知個數,留客賞斯須。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">一夜輕風起,千金買亦無。</b></p><p><br></p><p><span style="font-size: 20px;">王建不寫牡丹一時之態,而是從牡丹之貴寫到牡丹之美,再寫牡丹凋零,用變化的角度去賞牡丹,道盡惜牡丹之情。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 20px;">最后,作者用“一夜輕風起,千金買亦無”道出了花時難久的悵然。開篇之盛艷,末尾之冷清,強烈的對比讓末尾仿佛一副大留白的畫卷,意味深長,耐人尋味。清風吹過,花亦凋零,這其中是不舍,是憐惜,是冷清,種種情感由人品讀。</span></p> <p><b style="font-size: 20px;">《惜牡丹》唐·白居易</b></p><p><br></p><p><b style="font-size: 20px;">惆悵階前紅牡丹,晚來唯有兩枝殘。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">明朝風起應吹盡,夜惜衰紅把火看。</b></p><p><br></p><p><span style="font-size: 20px;">惆悵地看著臺階前的紅牡丹,傍晚到來的時候只有兩枝殘花還開著。料想明天早晨大風刮起的時候應該把所有的花都吹沒了,在夜里我對這些衰弱的卻紅似火的花產生了憐憫之心,拿著火把來看牡丹花。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 20px;">此詩一反常情,由鮮花盛開之時想到紅衰香褪之日,以“把火”照花的新鮮立意表現了對牡丹的無限憐惜,寄寓了歲月流逝、青春難駐的深沉感慨,在無數惜花詩中別具一格。</span></p> <p><b style="font-size: 20px;">《牡丹》唐·李商隱</b></p><p><br></p><p><b style="font-size: 20px;">錦幃初卷衛夫人,繡被猶堆越鄂君。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">垂手亂翻雕玉佩,折腰爭舞郁金裙。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">石家蠟燭何曾剪,荀令香爐可待熏。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">我是夢中傳彩筆,欲書花葉寄朝云。</b></p><p><br></p><p><span style="font-size: 20px;">李商隱借詠牡丹抒發詩人對意中人的愛慕、相思之情。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 20px;">這首詩構思巧妙,借物比人,又以人擬物,借衛夫人、越人、貴家舞伎、石家燃燭、荀令香爐等故事描寫牡丹花葉的風姿綽約、艷麗色彩和馥郁香味,使牡丹的情態畢現。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 20px;">最后詩人突發奇想,欲寄牡丹花葉于巫山神女。明寫牡丹,暗頌佳人,一實一虛,別具一格,令人回味無窮。</span></p> <p><b style="font-size: 20px;">《牡丹》唐·柳渾</b></p><p><br></p><p><b style="font-size: 20px;">近來無奈牡丹何,數十千錢買一窠。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">今朝始得分明見,也共戎葵不校多。</b></p><p><br></p><p><span style="font-size: 20px;">唐代人愛牡丹,春天以不賞牡丹為恥。有豪富之家,為了買牡丹,一擲千金,柳渾對為買花而揮金如土的富貴閑人及當時賞花成狂的不正常現象極為不滿,于是從新奇的角度創作了此詩。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 20px;">近來對牡丹真是沒有什么辦法,數萬錢才能買一株。今天早晨才得以明明白白地看見,那牡丹也同蜀葵不差多少。</span></p> <p><b style="font-size: 20px;">《牡丹》唐·薛濤</b></p><p><br></p><p><b style="font-size: 20px;">去春零落暮春時,淚濕紅箋怨別離。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">常恐便同巫峽散,因何重有武陵期?</b></p><p><b style="font-size: 20px;">傳情每向馨香得,不語還應彼此知。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">只欲欄邊安枕席,夜深閑共說相思。</b></p><p><br></p><p><span style="font-size: 20px;">薛濤把牡丹比作自己的情人,在她的筆下,牡丹似是一個精靈。</span></p><p><br></p><p><span style="font-size: 20px;">據說這首詩是薛濤送別無稹所寫。詩中,薛濤把牡丹比作自己熱戀中的情人,表達與情人分別時的依依不舍,與情人相守相依的繾綣之情。</span></p> <p><b style="font-size: 20px;">《牡丹》唐·張又新</b></p><p><br></p><p><b style="font-size: 20px;">牡丹一朵值千金,將謂從來色最深。</b></p><p><b style="font-size: 20px;">今日滿欄開似雪,一生辜負看花心。</b></p><p><br></p><p><span style="font-size: 20px;">在張又新的詩中,我們可以知道,在唐時,人們鐘情于深色的牡丹花。可詩人此次看到的牡丹,是白牡丹,似雪一般,令詩人感慨萬千。</span></p>
主站蜘蛛池模板:
黄冈市|
古浪县|
马公市|
香格里拉县|
芦溪县|
岑溪市|
松江区|
大同县|
SHOW|
桑植县|
洪洞县|
陆良县|
新昌县|
海淀区|
宝兴县|
清徐县|
松阳县|
镇安县|
如皋市|
榕江县|
定结县|
杭锦后旗|
皋兰县|
巴里|
姜堰市|
镇康县|
山阴县|
连城县|
名山县|
那曲县|
鸡泽县|
栖霞市|
崇州市|
堆龙德庆县|
大连市|
响水县|
如皋市|
柳河县|
广丰县|
韶山市|
长宁县|